بیماری ام‌اس، بیماری مخصوص سیستم عصبی است. این بیماری به مرور زمان سبب خوردگی یا از بین رفتن دستگاه عصبی می‌شود.
پیامهای عصبی که در مغز صادر می‌شوند برای رسیدن به اندام یا عضو مورد نظر از رشته‌های عصبی عبور می‌کنند. رشته‌های عصبی مانند سیم‌های برق یک ارتباط الکتریکی میان مرکز اعصاب و اندام مورد نظر برقرار می‌کنند. این راه ارتباطی با عایق مخصوصی پوشیده شده است که از جنس چربی است. حال اگر این چربی یا همان عایق از بین برود رشته‌های عصبی نمی‌توانند پیام الکتریکی صادر شده از مغز یا نخاع را انتقال دهند.
بیماری ام‌اس یا اسکلروز چندگانه که گاهی به غلط ضعف یا تحلیل عضلانی ترجمه می‌شود در واقع بیماری است که مخصوص سیستم عصبی است.
بر اساس تحقیقات گسترده‌ای که روی بیماری ام‌اس صورت گرفته است پژوهشگران معتقدند بیماری ام‌اس ریشه ژنتیکی دارد. یافته‌های محققان حاکی از آن است که فعالیت و همکاری گروهی از ژنها با یکدیگر منجر به بیماری ام‌اس می‌شود. به طور مشخص می‌توان گفت آن دسته از ژنها که فعالیت‌های سیستم ایمنی یا سیستم دفاعی بدن را کنترل و هدایت می‌کند.
این فرضیه که متخصصان ژنتیک آن را دنبال می‌کنند با استفاده از تکنیک‌های درون سلولی و نشانه گذاری ژنها مشخص می‌کند که نوع یا نژاد خاصی از ژن‌های انسانی استعداد بیشتری برای ابتلا به بیماری نشان می‌دهند. بیماری ام‌اس در برخی از مناطق جغرافیایی مثل آمریکا یا جنوب غرب آسیا شیوع بیشتری نشان می‌دهد و این نکته مشخص می‌کند که بیماری تا حد زیادی وابسته به نژاد است با آنکه بیماری ژنتیکی است اما ارثی بودن آن به اثبات نرسیده است.
بیماری ام‌اس بیماری است که به مرور زمان سبب خوردگی یا از بین رفتن دستگاه عصبی می‌شود. پیامهای عصبی که در مغز صادر می‌شوند برای رسیدن به اندام یا عضو مورد نظر از رشته‌های عصبی عبور می‌کنند. رشته‌های عصبی مانند سیم‌های برق یک ارتباط الکتریکی میان مرکز اعصاب و اندام مورد نظر برقرار می‌کنند. این راه ارتباطی با عایق مخصوصی پوشیده شده است که از جنس چربی است. حال اگر این این چربی یا همان عایق از بین برود رشته‌های عصبی نمی‌توانند پیام الکتریکی صادر شده از مغز یا نخاع را انتقال دهند.
در بیماری ام‌اس سیستم دفاعی بدن به این پوشش عایق مانند حمله می‌کند و آن را از بین می‌برد. به مرور زمان پوشش نازک می‌شود و با از بین رفتن آن راه ارتباطی میان مرکز و اندامها قطع می‌شود. از اولین نشانه‌های بیماری ام‌اس می‌توان به تاری دید و ضعف یکباره سیستم بینایی اشاره کرد. به علت آنکه اعصاب بینایی بیشتر از سایر اعصاب در خطر حمله قرار دارند. از دیگر نشانه‌های بیماری می‌توان به ضعف عضلات، کرخی موضعی و عدم تعادل اشاره کرد.
چندی پیش مرکز تحقیقات دارویی آلمان آمار جالبی منتشر کرد که نتیجه شانزده سال تحقیق بر روی داروی بتافرون، داروهای ضد بیماری ام‌اس را نشان می‌دهد.
این گروه تحقیقاتی از ۱۶ سال پیش تحقیق بر روی ۳۰۰ داوطلب مبتلا به بیماری ام‌اس را آغاز کرد. داوطلبین به سه گروه صد نفری تقسیم شده و هر گروه روش درمانی خاص خود را دنبال کرد.
گروه اول در طول این مدت به عنوان دارو ۵۰ میکروگرم بتافرون دریافت کرد. برای گروه دوم پنج برابر این میزان یعنی ۲۵۰ گرم بتافرون تجویز شد و گروه سوم داروی پلاسبو مصرف کرد. منظور از پلاسبو داروی کامل بی‌اثری است که تنها جنبه روانی دارد. این نوع داروها که در اکثر مراکز تحقیقاتی روی آنها کار می‌شوند در واقع ترکیب شیمیایی کاملا بی‌اثری دارند، بی‌ضرر و بی‌فایده. اما در تمام طول مدت درمان به بیمار آنگونه تلقین می‌شود که در حال مصرف دارویی کاملا موثر و مفید است.
بعد از ۱۶ سال بیش از ۹۰ درصد از بیمارانی که دوز بالا یا همان بتافرون ۲۵۰ میکروگرمی را مصرف کرده‌اند زنده‌اند و نیمی از این افراد می‌توانند حرکت کنند. برخی با وسایل کمکی مانند صندلی چرخ‌دار و گروهی نیز بدون وسایل کمکی. این نتیجه ثابت کننده آن است که دوز بالای بتافرون تاثیر مثبتی در کنترل بیماری داشته است.
اما نکته بسیار جالب این تحقیق در گروهی مشاهده می‌شود که داروی پلاسبو یا همان داروی بی‌اثر را مصرف کرده‌اند. بیش از ۸۰ درصد بیماران این گروه زنده هستند و نزیک به نیمی از این افراد کاملا مستقل و بدون هیچ کمکی می‌توانند راه بروند.
بیش از ۳۰ سال است که اثر داروهای پلاسبو بر بیماریهای مختلف آزمایش می‌شود و اثر مثبت این نوع داروهای تلقینی به اثبات رسیده است. این تاثیر مثبت می‌تواند به علت ترشح هورمونهای شادی بخش در مغز و تولید انرژی مثبتی باشد که فرد پس از مصرف داروها احساس کرده است
الأحد مايو 08, 2011 4:33 am من طرف 
